Πρωινό 4ης Αυγούστου.
Άλλη μια όμορφη Κυριακή στο χωριό. Από τα μεγάφωνα ακούγεται η Θεία Λειτουργία στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου και οι πιστοί προσέρχονται εκεί.
''Μεθυσμένος'' από την μίξη ήχου των πουλιών, παντρεμένη από το θρόισμα των δέντρων που το πρωινό αεράκι δημιουργούσε, αγναντεύω την καταπράσινη φύση των βουνών του χωριού μας από το μπαλκόνι μου χαμογελαστός, πίνοντας λίγο καφέ.
Μπαίνοντας σπίτι καθώς είχα ξεχάσει κάτι, ακούω κάποιο χτύπημα στην πόρτα. Αυτός ο μικρός κρότος με παραξένεψε οφείλω να ομολογήσω.
Ανοίγοντας αντικρίζω τον Φωτάκη να με καλημερίζει και να μου δίνει την εφημερίδα '' Η ΣΚΟΥΤΕΡΑ '' του Πολιτιστικού μας Συλλόγου.Δεν κρατήθηκα στιγμή και την διάβασα όλη με λαχτάρα.
Κάπου στην τρίτη σελίδα σε φωτογραφία από το 1985 του αγώνα δρόμου που διοργάνωσε ο Πολιτιστικός μας Σύλλογος για τις πολιτιστικές εκδηλώσεις του χωριού, κάπου αριστερά εγώ σε ηλικία 7 ετών να χαμογελάω με χαρά παρακολουθώντας το πλήθος των νέων παιδιών που συμμετείχαν μαζί μου στον αγώνα.
Σάστισα για ελάχιστα , το ίδιο ακριβώς χαμόγελο σχηματίσθηκε μετά από 28 χρόνια στο πρόσωπό μου.
Έκλεισα την εφημερίδα και κοίταξα ξανά στο καταπράσινο τοπίο του χωριού μας.
Χαραγμένα στο μυαλό μου τα λόγια του Νίκου Καζαντζάκη με τα οποία κλείνει το άρθρο του στην εφημερίδα ο Φαναριώτης Ιωάννης :
Άλλη μια όμορφη Κυριακή στο χωριό. Από τα μεγάφωνα ακούγεται η Θεία Λειτουργία στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου και οι πιστοί προσέρχονται εκεί.
''Μεθυσμένος'' από την μίξη ήχου των πουλιών, παντρεμένη από το θρόισμα των δέντρων που το πρωινό αεράκι δημιουργούσε, αγναντεύω την καταπράσινη φύση των βουνών του χωριού μας από το μπαλκόνι μου χαμογελαστός, πίνοντας λίγο καφέ.
Μπαίνοντας σπίτι καθώς είχα ξεχάσει κάτι, ακούω κάποιο χτύπημα στην πόρτα. Αυτός ο μικρός κρότος με παραξένεψε οφείλω να ομολογήσω.
Ανοίγοντας αντικρίζω τον Φωτάκη να με καλημερίζει και να μου δίνει την εφημερίδα '' Η ΣΚΟΥΤΕΡΑ '' του Πολιτιστικού μας Συλλόγου.Δεν κρατήθηκα στιγμή και την διάβασα όλη με λαχτάρα.
Κάπου στην τρίτη σελίδα σε φωτογραφία από το 1985 του αγώνα δρόμου που διοργάνωσε ο Πολιτιστικός μας Σύλλογος για τις πολιτιστικές εκδηλώσεις του χωριού, κάπου αριστερά εγώ σε ηλικία 7 ετών να χαμογελάω με χαρά παρακολουθώντας το πλήθος των νέων παιδιών που συμμετείχαν μαζί μου στον αγώνα.
Σάστισα για ελάχιστα , το ίδιο ακριβώς χαμόγελο σχηματίσθηκε μετά από 28 χρόνια στο πρόσωπό μου.
Έκλεισα την εφημερίδα και κοίταξα ξανά στο καταπράσινο τοπίο του χωριού μας.
Χαραγμένα στο μυαλό μου τα λόγια του Νίκου Καζαντζάκη με τα οποία κλείνει το άρθρο του στην εφημερίδα ο Φαναριώτης Ιωάννης :
"Να αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Άμα δε σωθεί εγώ θα φταίω".
