Όντας πολύ μικρός , 8 χρονών περίπου, θυμάμαι χαρακτηριστικά τον θείο μου να σταματάει στο συγκεκριμένο σημείο, να βγαίνει απο το αμάξι του και να πετάει ένα κομμάτι ξύλου. Ρωτώντας τον γιατί, μου είπε πως εκεί είναι '' ο φούρνος της γριάς '' και έτσι γίνεται από παλιά.... Η αλήθεια είναι πως αυτή η στιγμή , χαρακώθηκε στο παιδικό μου μυαλό. Ψάχνοντας , βρήκα ένα απόσπασμα από βιβλίο από τον Γεώργιο Δημ. Αναστασόπουλο , το οποίο και σας παραθέτω.
'' Στον δρόμο από τα Σιτόμενα προς την Σκουτερά υπάρχει τοποθεσία «Γριάς φούρνος» όπου παλαιοτέρα οι γυναίκες που περνούσαν από τον δρόμο αυτόν πετούσαν ξύλα δεν ήξεραν όμως γιατί. Ήμουν αυτόπτης μάρτυς μικρός καθώς πήγαινα στο Αγρίνιο. Μερικές γυναίκες από το χωριό μου που πηγαίναμε μαζί στο Αγρίνιο με τα πόδια, πεζοπορία τότε, μάζεψαν ξύλα και τα άφησαν στη θέση αυτή. Όταν τους ρώτησα γιατί το κάνουν αυτό μαζεύουν ξυλά και τα αφήνουν στην θέση αυτή, δεν ήξεραν να μου πουν, μου είπαν μόνον ότι είναι έθιμο. Κατάλαβα όμως ότι κάτι συμβαίνει και έπρεπε να το μάθω και το έμαθα από κάποιον ιεροκήρυκα Σωφρόνιο Παπακιακού. Στη θέση αυτή της «Γριάς φούρνος» είχε γίνει το εξής περιστατικόν.
Εις στην σημερινήν τοποθεσία «Παναγούλα» Περιφέρεια Σκουτεράς υπήρχε μικρόν μοναστήρι υπονόματι της Παναγίας μας και το μοναστήρι ήταν γυναικείο και είχε καλόγριες. Δεν ξέρουμε όμως πόσες. Στο μοναστήρι αυτό πήγαιναν οι κλέφτες και λειτουργούνταν και έπαιρναν και ψωμί και καθώς αποδεικνύεται και οι καλόγριες γνώριζαν το λημέρι των κλεφτών. Ξαφνικά όμως κάποια εποχή οι Τούρκοι κύκλωσαν το μοναστήρι και έπιασαν μια καλόγρια και αφού την βασάνισαν ίσως η καλόγρια πρόδωσε το λημέρι των κλεφτών. Τότε οι Τούρκοι κύκλωσαν το λημέρι χτύπησαν τους κλέφτες και σκοτώθηκαν πολλοί κλέφτες, όσοι δε γλίτωσαν πήραν την καλόγρια αυτή και την έκαψαν στη θέση αυτή «Γριάς Φούρνος» ζωντανή και άφησαν εντολή οι κλέφτες όπως οι διερχόμενοι να αφήνουν ξύλα ως ανάθεμα δια το κακό που έκανε η καλόγρια εκείνη. ''
Στη σημερινή εποχή, το έθιμο αυτό ακόμη υφίσταται και συντηρείται , από ανθρώπους της νέας γενιάς..
Πηγή :
Γεώργιος Δημ. Αναστασόπουλος
Γραμματέας της κοινότητας Σιτομένων
από το 1952 έως 1983.
'' Στον δρόμο από τα Σιτόμενα προς την Σκουτερά υπάρχει τοποθεσία «Γριάς φούρνος» όπου παλαιοτέρα οι γυναίκες που περνούσαν από τον δρόμο αυτόν πετούσαν ξύλα δεν ήξεραν όμως γιατί. Ήμουν αυτόπτης μάρτυς μικρός καθώς πήγαινα στο Αγρίνιο. Μερικές γυναίκες από το χωριό μου που πηγαίναμε μαζί στο Αγρίνιο με τα πόδια, πεζοπορία τότε, μάζεψαν ξύλα και τα άφησαν στη θέση αυτή. Όταν τους ρώτησα γιατί το κάνουν αυτό μαζεύουν ξυλά και τα αφήνουν στην θέση αυτή, δεν ήξεραν να μου πουν, μου είπαν μόνον ότι είναι έθιμο. Κατάλαβα όμως ότι κάτι συμβαίνει και έπρεπε να το μάθω και το έμαθα από κάποιον ιεροκήρυκα Σωφρόνιο Παπακιακού. Στη θέση αυτή της «Γριάς φούρνος» είχε γίνει το εξής περιστατικόν.
Εις στην σημερινήν τοποθεσία «Παναγούλα» Περιφέρεια Σκουτεράς υπήρχε μικρόν μοναστήρι υπονόματι της Παναγίας μας και το μοναστήρι ήταν γυναικείο και είχε καλόγριες. Δεν ξέρουμε όμως πόσες. Στο μοναστήρι αυτό πήγαιναν οι κλέφτες και λειτουργούνταν και έπαιρναν και ψωμί και καθώς αποδεικνύεται και οι καλόγριες γνώριζαν το λημέρι των κλεφτών. Ξαφνικά όμως κάποια εποχή οι Τούρκοι κύκλωσαν το μοναστήρι και έπιασαν μια καλόγρια και αφού την βασάνισαν ίσως η καλόγρια πρόδωσε το λημέρι των κλεφτών. Τότε οι Τούρκοι κύκλωσαν το λημέρι χτύπησαν τους κλέφτες και σκοτώθηκαν πολλοί κλέφτες, όσοι δε γλίτωσαν πήραν την καλόγρια αυτή και την έκαψαν στη θέση αυτή «Γριάς Φούρνος» ζωντανή και άφησαν εντολή οι κλέφτες όπως οι διερχόμενοι να αφήνουν ξύλα ως ανάθεμα δια το κακό που έκανε η καλόγρια εκείνη. ''
Στη σημερινή εποχή, το έθιμο αυτό ακόμη υφίσταται και συντηρείται , από ανθρώπους της νέας γενιάς..
Πηγή :
Γεώργιος Δημ. Αναστασόπουλος
Γραμματέας της κοινότητας Σιτομένων
από το 1952 έως 1983.
